Op 4 mei hebben we iets bijzonders neergezet. Op zich is The Armed Man van Jenkins al een indrukwekkend stuk, maar de combinatie met het grote harmonieorkest gaf het nog een extra imposante dimensie.

Ik heb dezelfde avond de hele uitvoering nog eens teruggeluisterd en de indruk die ik vanaf mijn plek midden in het koor had bleek te kloppen: we zijn weer eens boven onszelf uitgestegen.

Ik had weer helemaal het gevoel van: ja, hier wil ik bij horen. Dit is de essentie van het koorzanger zijn. Ik heb zo zalig staan zingen. Alle fysieke ongemakken van het lange staan, alle zenuwen om het geregel van details, alle vergaderingen; het was het allemaal dubbel en dwars waard.

Wat een bijzonder koor zijn we toch. Op de repetities is het af en toe net een gezelligheidsvereniging die de dirigent tot wanhoop drijft en dan met de uitvoering staan we er opeens. Hulde aan allen en vooral aan onze dirigent Nico Hovius, die dit toch telkens weer weet te bereiken.