Ik kreeg een recent artikel in de Volkskrant onder ogen waarin precies beschreven staat wat ik in vorige colums ook al beweerde, maar nu met wetenschappelijke onderbouwing van o.a. Prof. Erik Scherder.

Het is wetenschappelijk aangetoond dat zingen een forse aanmaak van het gelukshormoon Oxytocine bewerkstelligt. Dat maakt dat je je gelukkiger voelt, en meer verbonden met je medemens.

Een opvallende uitkomst was dat de stijging van de Oxytocine spiegel groter was naarmate de groepsgrootte toenam. Kleine koren gaven wel een toename, maar grote koren gaven pas een echte kick. Volgens Scherder zijn grote koren een soort sociale snelkookpan, waarin zeer snel warme onderlinge relaties opbloeien. Het is dus het medicijn tegen eenzaamheid en sociale isolatie. Volgens sommige geleerden kan het zelfs therapeutisch werken. Juist voor de veertigers en vijftigers die leven onder een enorme prestatiedruk en vereenzaming door de smartphone en asociale media is het dus beter een avond in de week te komen zingen bij ons dan weer naar de sportschool (prestatiedwang, negatief zelfbeeld), yoga (stilte, isolatie, individueel, faalangst) of uitgaan met vrienden ( sociale druk) te gaan.

Stel je voor: een avond in de week zonder smartphone, zonder zorgen over werk, gezin of andere beslommeringen. Gewoon bezig met een activiteit waar je gegarandeerd gelukkig van wordt en waarmee je samen met andere mensen, waarmee je echt verbonden bent, werkt aan iets van een uitzonderlijke schoonheid. Het leidt tot een culminatie op een concert, waar je een prestatie neerzet, waarvan je nooit gedacht had dat je dat kon. En dat allemaal terwijl je je gelukkiger voelt en gezonder bent.

Ons koor: het is magisch!