Door de gestegen kosten van onze concerten zijn we gedwongen om sponsoring te gaan zoeken. Daarbij komt meteen de vraag om de hoek kijken wat nou eigenlijk de waarde van ons koor is. Waarom zou je er geld in steken?

Die waarde wordt eigenlijk meteen duidelijk op iedere repetitie. Zodra je binnen komt val je in een kakofonie van echte gesprekken. Hier wordt gecommuniceerd met empathie, hier wordt echte verbinding met de ander gezocht en ook gevonden. Bij bijna iedereen die je vraagt waarom hij of zij in het koor gekomen is vallen de woorden “warm bad”.

Onze maatschappij heeft in de afgelopen decennia van vrede niet alleen zijn defensie verwaarloosd, maar ook zijn saamhorigheid. De jaren zestig van de vorige eeuw hebben ons verlost van de benauwende sociale controle die samenhing met de verzuiling. Dat was een bij uitstek saamhorig proces. Er zat een diepe verbondenheid in. Het heeft echter geleid tot de emancipatie van het individu. En het libertaire denken heeft ertoe geleid dat die individuen elkaar als concurrent gingen zien. De opkomst van de dikke ik. De diepgewortelde behoefte naar verbinding werd opgevuld door politici die die verbinding gingen exploiteren voor politiek gewin en door “sociale” media die onze eenzaamheid financieel uitbuiten.

Het maatschappelijke antwoord daarop ligt in ons koor. Koormuziek maken kan je niet alleen.  Daarvoor moet je samen hard werken. En waar leidt het toe? Naar schoonheid, naar datgene wat intrinsieke waarde heeft maar verder waardeloos lijkt te zijn. Maar we nemen de mensen die komen luisteren mee in die schoonheid en daarmee creëren we een veel verder gaande verbinding. Door op te treden leven we mensen voor naar een andere manier van samenleven. Daar ligt de onschatbare waarde van ons koor.