We zingen en zingen is de oudste vorm van muziek maken. Onze menselijke stem is uniek in de biologie. Hij stelt ons in staat om zowel abstracte ideeën als emoties over te brengen op andere mensen.

We kunnen lachen en huilen, dat zijn de basis emoties, maar voor de meer complexe emoties, zoals geluk, liefde, maar ook liefdesverdriet en melancholie daar hebben we zingen voor nodig.

Is het praten te vergelijken met het sturen van een appje of een mail zingen is air drop, waarmee je een hele foto in een keer van de ene telefoon op de andere laadt. Zingen is een directe emotionele pijplijn van het ene brein naar het andere.

Elke moeder kent de kracht van het slaapliedje. Op verjaardagen zingen we de jarige toe. Vanouds heeft de kerk ingezien dat zingen een dimensie toevoegt aan het woord.

 In deze tijd van digitale vereenzaming is er een enorme behoefte aan echte verbinding. We zoeken die in alle uithoeken van yoga en klankschalen tot drugs aan toe, maar hij ligt gewoon voor het oprapen: bij een van de vele koren die ons land rijk is. De schattingen van het aantal koorzangers in Nederland lopen uiteen van 235.000 tot 1,8 miljoen. Ter vergelijking: voetballers zijn er net onder de 1 miljoen. Toch wordt er voor koren maar een fractie neergeteld van wat voetbal de gemeenschap kost.

Als je in de tijd van Elgar muziek wilde horen moest je het of zelf maken of naar een uitvoering gaan. Er was in die tijd een enorme hoeveelheid professionele, hoog opgeleide musici. Elke zichzelf respecterende vorst had een of meerder orkesten en elke kerk had zijn eigen koor.

Heel lang heeft de overheid een uitgebreide muzikale infrastructuur overeind gehouden en daarmee een belangrijk samenbindend element in de samenleving.

Als een perfecte storm viel de kille wind van het neoliberalisme samen met de opkomst van de antisociale digitale media. Subsidies voor koren en orkesten werden afgeschaft of overgelaten aan lokale overheden, zonder dat daar geld voor was vrijgemaakt.

 We besteden zoveel tijd op onze schermpjes dat we deze verschraling pas opmerken als we in het domein van de psychiatrie zijn aangeland. Dat is wat vereenzaming met mensen doet. En dan menen we ook nog eens geen tijd te hebben om in een koor te gaan zingen, want druk druk druk.

 Koorzingen is juist de combinatie van echte verbinding, concentratie op iets anders dan werk, nieuws of influencers, met fysieke bezig zijn met ademhaling, houding en geconcentreerd jouw geluid invoegen in dat van de mensen om je heen. Samen bouwen aan iets groots. Aan het eind van een avond repeteren kom je als herboren thuis.

Wij mogen ons gelukkig prijzen dat de gemeente Hilversum ons langjarig steunt met een subsidie. Helaas zijn de middelen er niet voor om de kostenstijging van een uitvoering bij te houden. Koorleden kunnen ook maar tot op zekere hoogte met contributie bijdragen en als we de prijs van de kaartjes verhogen komt de zaal niet vol.

Als dan ook nog eens het ledental gestaag daalt wordt het financiële gat steeds groter.

Dus veertigers en vijftigers kom zingen. De ervaring leert dat je daar jarenlang plezier van hebt.

Laten we gaan zingen.